නමක් නැති පොත හා කහපාට සේලය----මෙලනි තෙන්නකෝන්--

මම කවුළුව ලඟින් ඉවත් වීමි මොහොතකට..ඈත ඝණ්ථාර නාදය පල්ලියේ පූජාවට වෙලාව බව කියයි..අදත් එහි යා යුතුය.පූජාව අවසන පුස්තකාලයට රිංගා අර පොත සොයා ගත යුතුය.කළුවර පොතෙහි මැකීගිය බොඳ අකුරින් ඇගේ ජීවිතය සොයාගත යුතුය.ඈ කතාවක් ලියා ඇත.පිටු බොඳවී ඇත.අඳුරු පැල්ළම් මත අකුරු බොඳවී ඇත.නිසැකව ම ඒ පැල්ලම් ලියද්දී ඇගෙ නෙතින් වැටුණු කඳුළු විය යුතුය.නැවතත් ඝණ්ඨාරය වදී මම කඩිනමින් හිස් වැසුම ලා ගතිමි මෆ්ලරයෙන් වසාගත් බෙල්ල මුහුණ ද පැත්තක් ආවරණය කළේ ය.

“අන්යා,,! උඹ කොහෙද දුවන්නෙ.කෝපි එක බීල පලයන්..”
“ඕන් නෑ මන් එනව පූජාව ඉවර උනාම..”

“එයි ! එයි !උඹ පුස්තකාලෙට රිංග ගත්තම හෙට වත් ආවොත් ඇති. “අම්මා නොනවත්වා නෝක්කඩු කියාගෙන ගියා ය.කිසිත් නොකී මම ඉක්මනින් එනවෝ කියාගන දුවන්න ගතිමි.

හීනියට හිම වැටෙන සද්දෙත් එක්ක මහා සුළඟක් කෑ ගසන හඬත් අරගෙනම මම පල්ලියේ දොරකඩ හිටගතිමි.ඒ දුවගෙන ආවේගෙට හති ඇරීම විනා වෙන අහවල් එකකට දැයි කිව යුතු නැත. අවශය වන්නේ පුස්තකාලයට රිංගා ගනිමටයි. පූජාව පටන් ගත්තා පමණය තව වෙලාවක් ගත කළ යුතුය .පූජක තුමා ඈතදීම මා දකින්නට ඇත දේශනාව කරමින් උන්වහන්සේ ඉදිරිපස බැලුවේ ය.මේ පල්ලිය කුඩා ප්‍රමාණයක මිනිසුන්ගේ පූජා බිමකි එහෙයින් කිසිවකුට හොරෙන් හෝ සැඟවී යාමට ඒමට නොහැක

මං පසුපසම බංකුවේ වාඩි ගතිමි.

කටු සටහනක මතක මගෙ සිතේ විය..විදෙශ රටක මා ලද පළමු අත්දැකීම මේ විය හැක..සාර්ථකව මේ කතාව සොයා ගැනීමට අනිවාර්යෙන්ම ෆාදර්ගේ අවවාදය මඟ පෙන්වීම අවැසිය.කාගෙන් හෝ උදව්වක් නැතිව ඇ ගැන සොයාගන්නට නොහැකි බව මා මේ වනවිට තේරුම් ගෙන සිටියෙමි..රීතීන් කඩා බිඳ දමමින් ඇගේ ආත්මය සොයායාමට තීරණය කළෙමි

අඩක් නොව බොහෝ තැන් නොලීවේ ඇයි යන්නද ගැටළුවකි..එසේ තිබියදී මෙය පල්ලිය පුස්තකාලයට දුන්නේ ඇයි..?

වෙනත් අයකු මිතුරියක් හෝ ඈට නොසිටියාද.,..ඈ හිටියේ කොහිද දෙමාපියන් කොහිද.?මා සිතිවිලි අතර හිරවී සිටියෙමි

අන්යා” ෆාදර් එනවා…කවුදෝ කියන හඬින් මම නැගී සිටියෙමි

.”අන්යා !දරුවො වේලාසනම ඇවිත් ”

“ඔව් ස්වාමී…මට අර කතාව බලන්න ඕනි”.

“හ්ම්..කුතුහළය සොයා යාම නොහොත් හඹායාම….!හොඳයි යමු යමු පුස්තකාලයට.”

වචනයෙන් දෙකෙන් ආරළු බූරළු නැතිව කතාව ප්‍රස්තුතයට පැමිණීම ගැන මම සතුටුවීමි.කාලය බොහෝ වටිනවා.සටහනක් තබන්නට නොව කියවා බලා හඹායාමට මන් කවදත් කැමතිවීමි..මම පුස්තකාලයට ගොඩ උනෙමි..

“හොඳයි පොතත් අරගනම එමුකො..” අල්මාරියේ යතුර මා අත තැබූ ෆාදර් ඔහුගේ අසුන වෙත ගියේ ය.

පසෙක වූ මේසය ළඟ පොත් කියවමින් සිටි අදුශ් පාර්මී සහ නාඳුනන කීප දෙනෙකුද විය.මා හනිකට පොත් අල්මාරිය වෙත ගියෙමි..

මෙහි මහා පොත් ගොන්නක් නැත.නවීන නවකතා බොළඳ නවකතා යයි කියන ඒවාමද නැත.එහෙත් මේ අපූරු කතාව ආදර කතාවක් බව නම් දනිමි.එහෙයින් මෙහි ඇත්තෙ උපකල්පනයට අනුව හෙටටද ගැලපෙන අපූරු කතාවන් බව මම සිතමි..දුර්වර්ණ පොත මට හසුවිය..සොයාගනීමට අසීරු නොවූ මේ පොත දුර්වරණ වූයේ මහා පැරණි නිසා නොවන බව පසක් කරගතිමි.ඒ නම් එහි තවත් කතාවක් ඇති බැවිනි..නමක් නැති පොත අතට ගත් මම නැවත අල්මාරිය යතුරු දමා ෆාදර වෙත ගියෙමි…

“හා හොයාගත්තාද අන්යා..”!

“ඔව් ෆාදර්..”

“එහෙමනම් වාඩි වෙමු.තව මොනවද අහන්න ඕනි කීව මතකයි ඊයෙ ඔය පොත ගැන. ”

“ඔව් ෆාදර්.”

“හුඟක් ප්‍රශ්න ආව ඊයෙ මේ පොත දකිද්දි.”.

“අන්යා !” ඉස්සරල ඕක කියවන්න.හුඟක් පිටු දුර්වර්ණයි.උත්සාහ කරන්න හඳුනගන්න.ඒවගෙම හිස් පිටුවලින් කියන්න ඇති දෙ හිතන්න.
පසුව කතාකරමු.මා දන්නා දේ කියන්නම් ඔබ ලියන්න ඇගේ කතාව.යමක් කෙනෙකුට ඉගෙනගන්න ලැබෙයි කියල හිතනව.”

“හොඳයි එහෙම නම් පොත ගෙනියන්න ඉවර වෙලා ඇවිත් කතාකරන්න.”

“හොඳයි ෆාදර්..”

කියූ සැනින් අඩි දෙකට මං පුස්තකාලයෙන් පිටවීමි.එක හුස්මට ගෙදර දුව ආ මම.ගෙට ඇතුළු වූයේ විසිල් පහරක් ද ගසමිනි.

“මගෙ අම්මේ උඹට තියෙන විසේ ඉගිල්ළෙන්නෙ.මේක පිට්ටනියක්ද “ගෑණු ලමිස්සියක් කියල වගක්වත් නැති හැටි අම්මප.මේ ඔහොම දඟලන්න මේක අනුන්ගෙ රට උනාට උඹ අපෙ කමට හැදියන් පුතේ ඒක මතක තියාගනින්..”.අම්මා යාතිකාව දිගටම කරගන ගියා ය….මන් හිමින් ඇගෙ කම්මුල සිප කාමරයට වැදුනෙමි

“කට්ට හෙම නෑනේද ..”ඈ කියනවා ඇසුණි..මා සිවිලිමට හිනාවූයේ ඇඳේ උඩුබැලි අතට දිගාවෙමිනි….

“එහෙනම් ඔයාල මට අන්යා කියල දැම්මේ අපේ නමක් නොදා.ඒක හරිද.. ?

මං හදාගන්න ගත්ත ළමයෙක්වත් ද මන්ද…?”

“හනෙ මගෙ කට ..වහපන් කට උඹ කොහොමත් ගානට වැඩියි හිටපන් අප්පච්චි එනකන්…”අම්මා කෝප ගැන්වීමට මේ කතාව හොඳට ම සමත් ය…මම දිගටම සීලිමට හිනා උනෙමි…
….

ඈත කඳු වළල්ලෙන් එහා අහසත් කඳුත් එකට යාවෙමින් තිබින..හ්ම් හඬකුදු නැතුව අපූරුවට හිම බින්ඳු එහෙමෙහෙ දිව යමින් තිබුණි.පල්ලියෙ කුරුසයට උඩින් මා නිල අහස දෙස බැලුවෙමි දුර්වර්ණ පොත අතටගත් මම ජනේලය උඩ වාඩි උනෙමි.දැන් මෙතන හරිම නිස්කලංකය..

ඈ මේ පොතෙහි පිටු මඟ හැර ලීවෙ ඇයි..තැනින් තැන බොඳ. අකුරු ඇගේ කඳුළු පැල්ලම් යයි මං අනුමාන කළෙමි..

රවුම් අකුරු රවුම් කඳුළු බිඳු (බොහෝ දුරට කඳුළු විය හැක )පොතේ මැද දී දකින්නට තිබුණි. එහෙන් මෙහෙන් නොව හිමින් මා එකින් එක “නමක් නැති පොත ” බලන්නට පටන් ගතිමි.

දිනය වසර පැහැදිලි නැතත් 1998 යයි අනුමාන කරමි..දෙසැම්බර් දහවෙනිදා ලෙස ලියා තිබුණි.

ඒ දිනය ඈ කතාව පටන්ගත් දිනද අවසාන කළ දිනදැයි පැහැදිලි නැත.

“ජීවිතය මා සොයා පැමිණ ඇත මම එයට මහත්සේ ආදරය කරමි”

පළමු සටහනක් එලෙස විය. .

“සතුටින්ද.”..

“ඔව් හරිම සතුටින්..”ඔහු සිනාසුනේ ය.මාද හිමින් සිනාසුනෙමි.

“ඔයා ලෝකෙ කොහේ ඉඳලද මෙහෙ ආවෙ…මං කොහේ ඉඳලද ආවෙ.
බලන්න අපි එකට හමු උන විදිය හරිම පුදුමයි නේද “?
　
මම සතුටින් හිනාඋනෙමි..මේ සෙනෙහස හරිම සන්සුන් බව අවබෝධ කරගන සිටියෙමි.විඩාපත් ජීවිතයක හෙම්බත්ව සිටි වකවානුවක පුංචි මනසට සහනයක් වූයේ ඔබ මෙහි ආගමනය යයි සිතමි.ඔබ හමුවිය..කල්ප කාලාන්තරයක් පුරාවට බැඳුණු අප ජීවිත උඩි යටිකුරු කරමින් තිබෙන වග දනුනි. සුන්දර සරල කතන්දරයක් ඉදිරියෙදි හමු නොවන බව අප අමතක කර සතුටින් ඉන්න තීරණය කළෙමු. කවද කෙලෙස අවසානයක් ඇති වේදැයි නොදැන සිටියෙමු.හේතුව අප විජාතික දෙදෙනකු වීමයි.”………

ඈ ලියූ සටහන් වලින් තැනින් තැතින් අහුලාගත් එම සටහන මුල් පිටු දෙකක එකතුවක් විය.සුන්දර ආදර පබැඳුම් ඒ අතර තිබුණාට සැක නැතත් මට යළි පිළිසකර කර ගැනීමට හැකි වූයේ මේ කොටස පමණි..එක්කෝ මේ පොත ගින්නකට අසුව තිබෙන්නට ඇත.නැතිනම් තෙත බරිත වන්නට ඇත.ඒ දෙකම විය හැක.

අකුරු විශාල කර බලන කණ්නාඩියක පිහිට ලබාගන්නට මන් සිතාගත්තෙමි.එරමිණිය ගොතාගන ජනේල කවුළුවේ වාඩි උන මම බිත්තියට පිටදී හුස්මක් ගතිමි.ඇගේ නම පළමුව සොයාගත යුතුය..ඈ කවුද ? ඔහු කව්ද..?

“ආ ..! ඒ ගමන නැග්ගද ජනෙලෙ උඩට ඇත්තටම අන්යා උඹට පොළොවෙ පය ගහල ඉන්නම බැරිද ?.මෙයා කොල්ලෙක්ද කෙල්ලක්ද මන්ද. බහිනව බිමට ගැණු ළමයෙක් ඔහොමද වාඩි වෙන්නෙ..මොකෝ උඹ හිම ගනිනවද මේ දවාලෙ .”.අම්මා කඩාගෙන පැන්නාය. සියලු සංකල්පනා බිද දමමින් අම්මා කා ගැසූ වේගයට මා ජනෙල් පඩියෙන් වැටුණා මෙන් විය

“අයියෝ අම්මා කෑ ගහන්න එපා අනේ.මං මේ ලොකු වැඩක ”

“ඔව් ඔව් පේනව.අනේ මේ අන්යා මාව යකා අවුස්සන් නැතුව ඉන්නව හොඳේ…කවදද හැබෑට උඹ පොඩි වැඩක් කළේ..මේ ගමන නටන්න හදන්නෙ මොකක්ද..උඹට ඔය රස්සාව නම් හරියන් නෑ පුතේ ..!

ඒක අණක්ද එහෙම නැත්නම් කණගාටුවට කියුවක්ද මන්ද.කොහොමත් හොඳටම තරහ ගිය වෙලාවක මිස උඹ කියල නම් කියන්නෙ නැහැ.
මෙලෝ රහක් නැතුවම අම්ම කියවගෙන ගියා ය.

හහ් මගෙ ජොබ් එක මොන තරම් අපූරුද..මාධ්‍යවේදිනියක්..ඒක මගෙ හීනයක්නෙ,..

“පිස්සුද අම්ම මේක මරු ජොබ් එකක්නෙ..ඉන්නකො මේ පාර හොයනව මං අබිරහසක්…

“හනේ මේ අනුන්ගෙ රටවල කරදර දාගන් නතුව ඉන්නවද..අපිටත් සැනසිල්ලෙ ඉන්න.”

“හයියෝ ඔයා නම් හරිම අම්ම තමා..බයවෙන්න එපා අනේ.. ෂේප්.”මම ඇගෙ කම්මුලක් ඉඹගන කීවා ය.

අතින් මාව තල්ලුකර ඇගෙ පුංචි කෝපයත් ප්‍රකාශ කල පසුව ඔන්න සමාන්‍ය තත්වයට ආවා ය….

මං යනවා පරක්කු උනා හවසට කෝල් කරන්නම් ගෙදර හිටියොත් එක්කන් යන්න එන්න.මේ හිමේ එන්න බෑ හවසට හිම වැස්සක්නෙ..”

“හොඳයි දැන් කොහොමද යන්නෙ.?

“බස් එක අල්ලගන්නව තව විනාඩි 20ක් තියෙනවා”

“හොඳයි අම්මා .මන් හවසට එන්නම් කෝල් කරන්න.ආ පෙට්‍රල් ගහන්න සල්ලි දීල යන්න”

“මේසෙ උඩ ඇති පරක්කු උනා .යන්නම්…

හොදයි ..!

හප්පේ වැහැල පෑව්ව වගෙනේ..බලාගන ගියාම හිම කුණාටුව මොකක්ද අම්ම කෑ ගහපු වේගෙට මම ජනේලෙන් බැස්ස නෙවි පැන්න..හප්පේ කකුලත් රිදෙනවා.”රිදුණු කකුලත් අතගාගෙන මන් ආයිමත් නැග්ග ජනේලෙ උඩට.වාඩි උනා ආයිමත් එරමිණිය ගොතාගන දැන් හරි බලමු කියවල මෑ කවුද..?.
ආයිමත් මම පොතේ අකුරු ගණින්න පටන් ගත්ත

“අපි එදා හමු උන මොහොත මට මතකයි.කොච්චර දේවල් නම් කතාකළාද..අපේ රටවල් ගැන ආගම් ගැන සිරිත් විරිත් ගැන හුඟක් දේවල්. අපි මෙහෙම ආගම් දෙකක උපන්නෙ .මං මුස්ලිම් ඔහු හින්දු එයා ඉන්දියාවෙ.මම ඇෆ්ඝනිස්තානෙ..රටවල් දෙක ළඟයි ඒත් ආගම් දෙක හරිම වෙනස්
ආදරයට ඒක බාධාවක් නෙවි කියල එයා කීව..නිතින් හරි හොඳ මනුස්සයෙක්.මට හරිම ආදරෙයි.එයා මේ රටට ඇවිත් තියෙන්නෙ රැකියාවක් කරන්න.මම ආවෙ අපෙ අම්මලත් එක්ක.මගෙ වයස 17.යිඑයාට 23 යි……”…

…..එතනින් එහාට පිටු ගානක්ම හිස් බොඳයි..මම හිතන්න පටන් ගත්ත.මේක අගමුල හරියට හොයා ගත්තනම් හරිම අපූරු ආදර අන්දරයක් වෙයි හින්දු මුස්ලිම් විවාහ නැත්තෙ මොකද..ඔය නළු නිළියො බැඳල ඉන්නෙ.හොඳට ඉන්නෙ .මම හිතුවා. හ්ම් කමක් නෑ තව විපරම් කළා ඉතුරු පිටු.

“මගෙ අම්මල මේක දැනගෙන මහා ඝෝෂාවක් කළා අපේ ආගමෙ මේ නීතිය හරිම තදයි. දවසක් ”

සෆ්නා ගෙදර යන්න ලැහැස්ති වෙන්න ස්කෝලෙ නිවාඩුවට අපි ඔයාගෙ විවාහය තීන්දු කරල තියෙන්නෙ.”

“අම්මා මට තාම 17යි නෙ.”

“ඉතින් ..! අපේ රටේ හැටියට ඉස්සරල ඔයාව විවාහයට සූදානම් කරන්න ඕනි දන්නවනෙ .”

“අම්මා……!”මම මහ හඬින් කෑ ගැසුවෙමි.

“අම්මා මං ඒකට කැමති නෑ. ඒක හරිම අමානුෂිකයි.”

මං මහ හයියෙන් හැඬුවෙමි කෑ ගැසුවෙමි

අම්මා බදාගෙන හැඬුවෙමි .එහෙත් ඈ වචනයකුදු නොකීවාය.මා ඇගේ දෙනෙතෙහි කඳුළු දුටුවෙමි .කිසිත් නොකීවද මගේ වචන නිවැරදි බව තීරණය කළ බව දනිමි.මා හැඬුවෙමි

මගේ ආදරය ඔව් නිතින් ඔබ මට නොලැබෙන බව ස්ථීර බව දනිමි.අනෙ මගෙ හීන මගේ ආදරය…”

මා මේ වනවිට පොතේ මැද පිටුත් පසු කර තිබුණි. එහෙත් යම්තම් අදහසක් ගත්තා පමණි..ඉනිදු අවසන පිටුව තෙක් එහෙන් මෙහෙන් වචනයක් හර වෙන කිසිත් නොවීය. අසාර්ථක වෑයමක මන් යෙදුනෙමි..කාලය වියැකී ගියද ෆාදර් හා හෙට කතාකළ යුතුය යන තීරණය ගෙන හුස්මක් ගත්තෙමි.ඈත හිම පතනයක් විය.ගහ කොළ නොපෙනෙන තරමට සුදු පාටින් වැසී තිබුනි..

අම්මා එන වෙලාව ළඟය හොඳටම හවස් වී තිබුණි..ඇග පත තද ශීතලකින් හිරි වැටී තිබුණා.මං කඩිමුඩියේ ජනේලෙන් බැස එය වසා දැමිමි.අම්ම එක් කරගෙන ඒමට යා යුතුය.සෆ්නාගෙ පොත මේසය මත තැබූ මන් ඈ දකින්නට උත්සාහ කළෙමි.

ඔව්.! සෆ්නා මම නුඹව සොයාගමි.නුඹෙ කතාව තවත් කෙනෙකුට කියවන්නට සලස්වමි යමක් තේරුම් ගිය ද එය සටහන් කිරීමට සුදුසු වේලාව මේ නොවන බව සිතමි.ඔව් හෙට ෆාදර් හමු වෙමි සෆ්නා නුඹව මං සොයා යමි.

ඈත තද හිම පතනයක් විය.මුළු පවියා ගම්මානයම සුදු පැහැය ගෙන තිබුණි..එකිනෙක හඳුනාගනීමට නොහැකි තරමට මිනිසුන් මුහුණු ආවරණය කර ගෙන සිටිති,..ඉදිරිය බලාගෙන යන්නෝ නොවෙ බිම බලාගෙන යන්නෝ වූහ.එතරමටම හිම පතනය දැඩිව තිබුණි…වේලාව උදේ හත පමණ වන්නට ඇත..
ඊයේ මුළු රැයම මා අඩනින්දේ සෆ්නාව සෙව්වෙමි ..එළිවෙන පැය මට අළුත් දවසක නැවුම් පිටුවක් විය. පල්ලිය පිටුපස කිලෝ මීටර බාගයක් පමණ දුරකින් පෝ ගඟ ගලා බසින්නීය. පෝ ගඟත් හිමින් දුවන බවක් නැත…හිමත් ඇදගෙන ස්වීට්සර්ලන්තයේ සිට එන්නට ඇයටත් අමාරු ඇත..මහා දුරක් ගෙවාගෙන පවියා නගරයත් නළවඟෙන ලතාවකට ගමන් කරන්නීය..පවීය ගම්මානයම අනේක විධ ලතාවන්ගෙන් මුකුලිතව තිබුණි..ඇස නොපෙනෙන මානයම වසාගත් කුඹුරු යාය මට මොහොතකට ගම රට සිහිපත් කළේය..මොන තරම දැකුම් කළුද.පසෙක නොපෙනෙන මානයම වසාගත් තිරිඟු යායත් තැන තැන බිම සරසා ඇති නිවාසයන් ඉඳ හිට ගමන් කරන ගෝනි බිල්ලන් වන් මිනිසුන් හැර මොනම ශබ්දයක්වත් මෙහි නැත…එහෙයින් පෝ ගඟ ද සැනසිල්ලෙ ගමන් කරන්නේ ය..විටෙක මෙහි පරිසරය ගුප්තය.තවත් විටක සුන්දර ගීතයකට පදවැල් සපයන්නීය..ඉඳහිට හෝ කුරුළු හඬක් ඇසුණි නම් අනෙ මොනතරම් අලංකාර දැයි මට සිතුනි..එකම අඩුව එපමණයයි සිතමි.

මේ නිහඬ පරිසරය මැද පුංචි පල්ලිය පිහිටියේ ය…මං හිම වැස්සේම පල්ලියට ගොඩ උනෙමි..

ෆාදර් ඒ වනවිටත් පූජාව පටන් ගෙන තිබුණි.අවසාන බංකුවේ වාඩි උන මම සෆ්නාව සොයාගැනීමට උදව් ඉල්ලා දෙවියන්ට කන්නලව් කළෙමි..අඩ හෝරාවක් මා එලෙසින් ඉන්නට ඇත පූජාව අවසන් විය.මිනිසුන් එකා දෙන්නා පල්ලියෙන් පිට විය..

“අන්යා..සුබ දවසක්..?”

“සුබ දවසක් ෆාදර්..!

“හ්ම්ම් එමුකො පුස්තකාලයට..දැන් අන්යා හුඟක් කුතුහලෙන් නේද ..ඊයෙ අඩ නින්දෙ ඉන්නත් ඇති නේද..?

මම පුදුමවීමි.:.ඔව් ෆාදර්..ඇත්ත.”

“සෆ්නාව හොයාගන්න ලැබුණද..?

“තරමක් දුරට..”

“ඔව් ඔබ දක්ෂයි..ඈ හඳුනාගන්න ඔබට පුලුවන්.”

:හොඳයි එමුකො වාඩි වෙන්න.. මොනවද කුතුහළය.?

“ෆාදර් මේ පොතෙ හුඟක් ඈ ලියා තියනවා ඒත් පැහැදිලි නැහැ.එක්කො මේක ගින්නකට අහුවෙලා .නැත්නම් වතුරෙන් තෙමිලා
නමුත් පිච්චිලා නැහැ දුර්වර්ණ වෙලා.බොඳවෙලා.අව පැහැ ගැනිලා.ඈ හුඟක් ලියල තැනින් තැන වචන අනුව අනුමානයක ගන්න පුලුවන්.ඒත් අනුමානයක් පමණයි. ”

“හ්ම්ම් .මොකක්ද ඔබේ නුමානය අන්යා..?

“ෆාදර්.ඈ මහ පීඩනයකින් ඉඳල තියනවා..ඒක දරාගන්න ඈට බැරි වෙලා.සමහර විටක දිවි නසාගත්තාවත්ද කියල හිතෙනවා..?

“අන්යා මම සතුටුයි ඔබෙ සමීක්ෂණය ගැන.එත් එහෙමම නෙවෙයි…තරමක් හරි නුඹ..මනුෂත්වය හා යථාර්තය අතර දෝලනය වන එය හඳුනා නොගත් මිනිසුන් අතර අපට පරිකල්පනයක් කරන්න වෙනවා..මේච්චර දියුණු ලෝකයක මෙහෙම ජාතීන් මානුෂික හැඟිම උල්ලංගණය කරන දුෂ්ඨ වට පිටාවක ජීවත් වෙන අපිත් අවාසනාවන්තයි මේව අහන්න දකින්න.දෙවියන් වහන්සෙ ඇයට ශාන්තියක් දෙයි ඇගෙ ආත්මයට.. ”

පැයක පමණ කතාබහකින් පසුව ඔහු මට ලිපියක් දුන්නේය”

“ඔබ දැන් මෙය කියවන්න ඔබට අවශ්‍ය කාරණය ඔතන තියෙනවා .ඉන් පසුව මා හමුවන්න දෙවියන්ගෙ ආරක්ෂාව ඔබට ලැබේවි නමුත් ප්‍රවෙශමෙන් දරුවා..ඇගේ මිනිසුන් මෙහි ඉන්නව තවම.අන්යා ඉතින් යන්න පසු දිනක හමුවන්න.”.

ෆාදර් කී එක වදනක් මා සිත යළිත් කුතුහලය දැනවීය

“අන්යා පරිස්සමෙන් ඇගේ මිනිසුන් මෙහි තාම ඉන්නව..”

එසේ කීවෙ ඇයි ..?ප්‍රශ්නය තවත් කතාවක් හෝ මට සෆ්නා සොයා යාමේ ඈ ගැන ලිවීමේ අනතුරක සේයාවක් එකතු කළා යයි සිතුනි..ලිපිය සාක්කුවේ දමාගත් මම පල්ලියෙන් පිටවීමි..අත්දෙක සාක්කුවට ඔබාගන මුළු කයම වසාගන පිම්මෙ එක දිගට ගෙදරට දුවන්නට මම එළියට බැසීමි.

“සුබ දවසක් ..!නාඳුනන අයකු සුබ පැතීය ..එසේම වේවා..!

මම පෙරළා කීවෙමි.

“අන්යා නේද නුඹ..?

“ඔව්..!

“ඔබ මා හඳුනනවාද.?

“උත්සාහ කරනවා හඳුන ගන්න

“ඔබ කවුද ?

“මා කවුදැයි දැන ගැනීම අනවශ්‍යයි පරිස්සමෙන් කුතුහළය භයානකයි හඹායාම අනවශ්‍යයි.

කී වේගෙන් ඔහු පිටවිය.

මා එතැනම බලාසිටියෙමි.මෙ කවුද ..ඇයි එලෙස කීවෙ… ? අනතුරක සේයාව මටද දැනෙමින් තිබුණි

පසුපස බැලුනේ ආරක්ෂාවක් අවැසි බව සිතුනු නිසාවෙනි.

ෆාදර් දොරකඩ බලා සිටියේය..

“අන්යා !

ෆාදර් කතාකලෙන් මම යළි ඇතුලට ගියෙමි.

නාඳුනන අමුත්තා සමඟින් සෆ්නා….

නාඳුනන අමුත්තා මට කුතුහළය ඇති කළේය.ඔහු කවුද කියා විමසීමට වඩා සෆ්නාගෙ කතාව කුමක් දැයි සොයාගැනීමට මට අවැසි විය.කෙටි කාලයක් තුළ මහා වැඩ ගොඩක් කළ යුතුව මෙන්ම මගෙ නිවාඩු කාලයද වේගයෙන් ඉගිල යමින් තිබිණ.

ප්‍රවේශමෙන් දරුවා යයි ෆාදර් කී හැටිත්, පරිස්සමෙන් කුතුහළය භයානකයි හඹායාම අනවශ්‍යයි නාඳුනන අමුත්තා කී හැටිත් යම් සමානකමක වදන් බව මට ඒත්තු ගැන්වෙමින් තිබිණ.නමුදු නොසැළී සිටිමට මහා ශක්තියක්ද පරිස්සම වීමටත් ඉවක් මට තිබීම ගැන මම අද මහත් සතුටු වෙමි.ඔළු ගෙඩියත් බේරගෙන සෆ්නාවත් හොයාගෙන නිවාඩුව අහවර කළ යුතුය යන හැඟීමෙන් මං ලිපිය දිග හැරියෙමි..

ඉංග්‍රිසි බසින් වූ එම ලිපිය මා පරිවර්ථනය කළෙමි.

මා අදරණීය නිතින්.

මේ ලිපිය මගේ පළමු හා අවසාන ලිපියයි .මෙය ඔබ අතට පත්වනවිට මා දෙවියන් වහන්සේ ළඟ බව සිතමි.සැබැවින් ම හමුවූ කෙටි කාලය තුළ මම ඔබට මහත්සේ ආදරය කළෙමි.අනාගතය ගැන මහා අවධානමක් තිබෙන බව දැන දැනත් මම ඒ බව ඔබට නොසඟවා ආදරයෙන් බැඳුනෙමි.
ඔබගෙන් මා ලැබූ ආදරය වචනයෙන් විස්තර කරගන්න බැරි තරමට මහත් අපහසුතාවක සිටිමි..

ආදරණීය නිතින්.

මා මුස්ලිම් කතක් වුවත් ඒ නීති රීති වලට එකඟ නැතත් ඉන් පිටවීමට මට හැකියාවක් නොවු බව කියමි.

මා විවාහයක් සඳහා සුදානම් කලබවක් මා ඔබට නොකීවෙමි එහෙත් එවන්නක සිදුවන බව මා දැන සිටියෙමි,මට ඔබේ ආදරය හමුවේ එසේ කියා ඔබෙන් ඈත් වීමට මා අකමැති වීමි.එය මහා වරදක් බව නොසිතුවෙමි.අපි ආගම් දෙකකක් ජාති දෙකක රටවල් දෙකක..මේ තවත් රටක.පුදුම හමුවීමක අභාග්‍ය සම්පන්න පෙරනිමිති තිබෙද්දීත් ඔබට ආදරය කලෙමි.

අපේ සම්බන්ධයට මහා කාලයක් ගත නොවුනත් මට දැනෙන්නේ පෙර ආත්මයක බැඳීමක ලෙසිනි…

ඇත්තටම අපෙ ආදරයට මාස තුනකි.ඔබව හමුවූ තැන මතක ඇතියි සිතමි.මහා කුණාටුවට දුවගෙන ඇවිත් නැවතුනෙ පල්ලිය ඇතුළෙයි.ඔබ එවිට එහි සිටියේ ය.ෆාදර් දරුවො සීතල නෙවද කියූ විට ඔබ ඔබෙ කබාය මට දුන් හැටි මතකය.මා ළඟ තවම ඒ සුවඳ තිබේ.අපි අපේ කතාබහේ යෙදුනෙමු.ආගිය රටවල තොරතුරු අතර ගැවසුනෙමු.මා මුස්ලිම් කතක් බව කීව අමතක ඇතියි සිතමි.එද අපි වෙන්වුනේ යළි හමුවන සපථයෙනි .

ආදරණීය නිතින්,

අපි අපේ නොවීම අපි අදරය කළෙමු.එය හරිම පූජනීයයි මම සිතමි.දෙදෙනෙකුට ආදරය කරන්න කායික බැඳීමක් ම අවැසි නැත.එය නැතුවද පපුව පැලෙන්න අපි ආදරය කළෙමි.අපේ හැඟීම් දැනීම් හරිම පිරිසිදු වූ බවත් දනිමි.ඔබ යහපත් කෙනෙකි.අයුතු බලපෑමක් හෝ අනිසි කතාබහක් අපි නොකළෙමු.එහෙත් ඒ සියල්ල කෙටි කර නෙත් තුළින් අපි ආදරය හැඳින ගත්තෙමු.උතුරායන්න ආදරය කළෙමු.මා එයට මැරෙනතුරු ආදරය කරමි.
නිතින් දැන් මා නුඹ දමා යා යුතුය.නුඹෙන් තොර ලෝකයක අග රැජිනිය වන්නට මට අවැසි නැත.අපේ ආගමේ හැටියට අමානුෂික ශාරීරික පීඩාවක් විඳීමට මට අවැසි නැත..එබැවින් මේ මගෙ අවසාන හා පළමු සටහන ලෙස මෙය තබමි..අපි අපේ ලෝකයක් සොයා ගියද යහතින් ජීවත් වීමට අපේ අය ඉඩ නොදෙන බව දනිමි.එයින් ඔබගේ ජීවිතයටද කරදරයක් වන බව දනිමි.

එබැවින් මා නික්මිය යුතු බව සිතමි.මේ මා ජීවිතයෙන් පළයාමක් නොවේ. අති අමානුෂික ශාරීරික ක්‍රියාවකට දෙමව්පියන්ගේ තර්ජනයට හිස නොනමමි.එබැවින් ඔබට ගරු කිරීමක් ලෙසින්ද මාගේ පිරිසිදු ආදරය සමඟ මේ අති අමානුෂික ශාරීරික හිරිහැරයෙන් මිදිය යුතුය.මට පෝ ගඟ දිගේ ස්විට්සෙර්ලන්තයහි එය පටන්ගන්නා තැනට උඩුගම් බලා පිහිනිය නොහැක..එසේ හැකිනම් මම ජීවිතය සොයායමි.එබැවින් පෝ ගඟේ පහළට ගමන් කිරීමට සිත හදා ගමි

මගේ ආදරණීය නිතින්.ඔබ මේ ලිපිය බලා ෆාදර් ටම ආපසු දී ජීවිතය බේරාගෙන මේ ගම්මානයෙන් පිටවෙන්න.මතු උපදින ආත්මයක අපි අපේම වී ඉපදෙමු.

ඔබට ආදරය පුදමි
ආදරණීය සෆ්නා
　
මම එක හුස්මට කියවා ගියෙමි…ආදරය පරිසරය තුළින්ම මැවෙන චමත්කාර සිතුවිල්ලකි .සඳ කිරණ, තරු එලිය මෙන්ම ගනඳුර ද අතිශය සංකීර්ණ මනෝලොවකට පෙම්වතුන් කැටුව යන ස්වභාවික මන්පෙත්ය.ෆාදර් මා දිහා බලා සිටි බව මන් නොදුටුවෙමි

“එතකොට ..ෆාදර්….?

“ඔහොම ඉන්න ඔය ලිපියක් පමණයි…සෆ්නා ඔය ලියුම මට දීල ගියා එදා ඇ ඇඳල හිටියෙ කහපාට සල්වාර් එකක් ..සාමයේ සංකේතය කියල එයාම ඒක හැඳින්නුවා.දෙවියන් වහන්සේට ලස්සන කහ මල් කළඹක් ගෙනත් තිබ්බා.වැන්ද .ඒත් ඈ ඇඬුවෙ නැහැ.

පස්සෙ යනකන් මං බලාහිටියා.වරක් හැරිල බැලුවා…එපමණයි…..

“ඒ කියන්නෙ ඈ ..?.

“ඔව් පෝ ගඟේ පහළට ගියා….එයාගෙ කහපාට සල්වාර් එකෙ ෂෝල් එක ගඟ පහළ ඉවුරක රැඳී තිබ්බා .දවස් දෙකකට විතර පස්සෙ මිනිය ලැබුණා.එතනින් මේ කතාව අනිත් පැත්ත ගැහුවා..ඈ පල්ලියට එනවා දැක්ක බව කවුදෝ කියා තිබුණා..නිතින්ව හැමතැනම හෙව්ව…මම නිතින්ව පල්ලියෙ සඟවගෙන ජීවිතය බේරල දුන්නා..පස්සෙ නිතින් එයාගෙ රටට යැව්වා ..ලිපිය මම තියාගත්ත.නිතින් කියෙව්වා ..පොලීසිය මගෙන් පවා ප්‍රශ්න කළා..පසුව සියල්ල තේරුම් ගත්ත..ඒකටත් හෙතුවක් තිබුණා සෆ්නගෙ පවුලෙ අය ඔප්පු කලා මේ දුක්මුසු මරණයට වග කිවයුතු ඒ අය බව.මම ලිපිය රහසක් විධියට තියාගත්තා.මෙය දුටුව පිටස්තරයා අන්යා පමණයි.

ඒ සෆ්නා මියගිය වග දැනගෙන එයාගෙ දේවල් සේරම පිච්චුවා.හරිම අමානුෂිකයි මට හිතාගන්න බෑ ඒ අයගෙ දින චර්යාව..එදා පොලීසියත් එතනට ගියා මේක කුඩා පිරිසක් ඉන්න විශාල ගමක්.මාත් එදා ගියා..එතන ගිනි ගොඩක තිබුණ අර නමක් නැති දුඹුරු පොත මට හමු උනා.වැස්සට තෙමිලද වතුර ගහල කවුරුහරි ගින්න නිවන්න හදලද දන් නෑ .කොහොම හරි ඒ පොත මට හමු උනා.මන් ඒක අරගත්ත…ඒක තමා සෆ්නගෙ එකම පොත.අනිත් සේරම දේවල් පවුලෙ අය පුච්චල තිබ්බා..”…ෆාදර් කියාගෙන ගියා

.මම හුස්මක් නොගෙනම අහගෙන හිටියා..

මළානික එලියක් පල්ලිය පුරාම ගියා සෆ්නා අහගෙන ඉඳල ගියා වගේ හරිම දුක්මුසුව ගහ කොළ සෙලවෙනවා වගෙ පෙනුනා.හරිම පුදුමයි..අපි නිහඬව හිටිය හුඟක් වෙලා..

“අන්යා දැන් නුඹට කතාව ලියන්න පුළුවන්.මිනිස්සු අතර එක එක ජාතින් ළඟ තවමත් මිලෙච්ච සිරිත් තියනව.20 වන සියවස තුළදීත් .කවදාවත් වෙනස් නොකරන අමුතු සිරිත් මේ අය ළඟ තියනවා..”.

“ෆාදර් කෝ එ අය දැන්.?.

“ගමෙන් පිට උනා.එයාලට කවුරුත් නැති උනා රැකියාවන් වලින් අයින් කළා.කොහේද දන් නෑ.එත් ඊයෙ දැකපු මිනිහා එයාලගෙ කවුරු හරි.හොයනවා තවම නිතින්ව..ඔබ පරිස්සමෙන් කතාවට යන්න එපා.සෆ්නා ගැන අහන්න එපා.අර දුඹුරු පොත ඔබ ගෙනිච්ච දවසෙ එයා පල්ලියෙ හිටිය දකින්න ඇති.සැකය ඔස්සේ දුවනවා..ඔබ කුතුහළය ඔස්සේ දුවල මේ කතාව හෙව්ව වගේ “..

.ෆාදර් හිනා උනා.
　
　
“ඔව් ෆාදර් මන් පරිස්සම් වෙන්නම් මේක මෙතනින් අවසාන කරමු..දැන් සේරම සිද්ද වෙලා ඉවරනෙ.මන් ලියන්නම් මේක එච්චරයි..”

“හොඳයි දරුවා. … ඔබට මන් හිතන්නෙ මේ මොහොතෙත් මගෙ ආරක්ෂාව ඕනි.”

“ඔබ කවද්ද ආපහු යන්නෙ .?.

“ලබන සතියෙ ෆාදර්..ඊට පස්සෙ මං අපේ රටට යනවා.

නිවාඩුවට මෙහෙ එනවා.”.

“එතකොට දෙමව්පියො..?”

“ආ ඒ අයත් යනවා.හිටිය ඇති කියල එයාල කියනවා”

“හොඳයි ඔබ එහෙනම් ආපහු එන් නෑ මෙහෙට “.

“නැතිවෙයි ෆාදර් නවතින්න නම් එන් නෑ.එහෙත් ඔබ දැකල යන්න අපි එනවා.”

“හොඳයි.යමු එහෙනම් .මම ඔබව ඇරලන්නම් ගේ ළඟට මාත් ටවුන් එකට යනවා.”

“ස්තුතියි ෆාදර්. ඔබ වඩාත්ම මගෙ ආරක්ෂාව බැලුව මං හිතන්නෙ” ..මම හිනාවෙලා කීවා ය

“ඔබ හුඟක් බුද්ධිමත් දරුවෙක්..”හා හා ඔහු හයියෙන් හිනා උනා.
…………………
.
ආයුබෝවන් පවියා ගම්මානයට.

සෆ්නාගෙ කතාව එතනින් හමාර වුවද නාදුනන මිනිසාගේ හැසිරීම මා බියගන්වන සුළු විය.දිනක් උදයේ ම ජනේලය අරිද්දි නාඳුනන මිනිසා අපේ වැට අද්දර බලා සිටියේය.මා තැති ගත්තා යයි නොකියමි.එහෙත් මරණ බිය ප්‍රථම වතාවට දුටුවෙමි හිතෙ කුකුසත් මහා බයක් ඇතිවෙද්දී මම සෙමින් ජනේලයෙන් මෑත්ව දුරකථනයෙන් ෆාදර්ට ඇමතුවෙමි

“කළබල වෙන්න එපා..මම පොලීසියට කියන්නම් මං ඊයෙ මේ ගැන කියා තිබුණා.ඔබ එළියට යන්න එපා.”

අම්ම එන්නට ප්‍රථම මේ මිනිසා ගියහොත් හොඳයයි මම සිතුවෙමි.පැය බාගයක් තුළ පොලීස් රථයක් දුටිමි.හැඳුනුම් පත පිරික්සූ ඔවුන් නාඳුනන මිනිසා රැගෙන ගියේය,,මම සැනසුම් සුසුමක් හෙළීමි.

ෆාදර් ඒ සැනින් ආවේය..

“අන්යා ඉක්මනින් ඔයාල රටින් පිටවෙන්න..මම දෙමව්පියන්ට කියන්නම්..”.මා එවර නම් එක පයින් ඊට කැමති වීමි.ගෙදර එකම කාල විජ්ජුම්බරයකි.අම්මා යකා ආවේශ වූවා වැනිය.තාත්තා කිසිත් නොකියා බලාගත්වනම සිටියේය.මා නොදන්නා බොහෝ දෑ ගේ ඇතුළත සිදුවෙමින් තිබුණි..අනපේක්ෂිත ලෙස මහා බියකරු දෑට මුහුණ දීමට ගෙදර අය ලැහැස්ති වෙමින් තිබුණි..මට ගෙදරින් පිටවීමට තහනම් විය.කතාකල හැකි වූයේ ෆාදර් හා පමණි.මගේ දුරකථනය පවා අම්මා අයින් කර තිබුණි.අයින් කලා නොව උදුරගත්තා කීවොත් නිවැරදිය..

　 අම්මා ගෙදරම නවතුනාය.කුමක් හෝ මට නොකියූ දෙයක් ගේ තුළ සිදුවන බව දැනුණි..සෆ්නාගේ දුඹුරු පොත මහ කළබැගෑනියක් කරන බව දැනින.අම්මා දවසකට දෙවරක්වත් යාතිකාව පටන් ගන්නීය.තාත්තා නම් වචනයකුදු කතා නොකළේය..

“අන්යා ! බඩු අස් කරන්න අපි ගෙදර යනවා..!”

“හොඳයි ! කීවා මිස ඇයි කියා මම නොඇසුවේ ගෙදර යන බව කල්තියා දැනසිටි නිසාවෙනි..එහෙත් මේ තරම් ඉක්මනට යාවියි මා නොසිතුවෙමි.ඔව් යමක් තේරුම් කර දෙමින් තිබුණි.
　
.ස්වභාවධර්මය පවා මහා කතාවකට අර අඳිමින් තිබුණි.

ඈත නොපෙනෙන තිරිඟු යායේ ශබ්දයට පවා මා බියව සිටියෙමි.කුමක්දෝ නොපෙනෙනා අද්භූත බලයකට මාව හිරකර ඇතියි බොහෝ වර සිතුනි.මේ මගේ මනස කළබල නිසාද මගෙ ජීවිතයට අනතුරු බව හඟවන නිසාදැයි නොදනිමි.කෙසේ වෙතත් මා සම්පූර්ණයෙන් ම වෙනස් නිහඬ චරිතයකට පත්වෙමින් තිබුණි….කොටින්ම රෑට මා හා නිදා ගත්තෙත් අම්මාත් තාත්තාත් මැදිවයි.ඔවුන් ඒ තරමට මා ආරක්ෂා කලහ

“අන්යා !!.ජනේලෙ අරින්න එපා.ඒක උඩට නගින්නත් එපා.මේ පැත්තට වෙලාම ඉන්න ඕනි .තේරුණාද..ගෙයින් පිට යන්න එපා මේ දවස් ටික “.
“පුතේ අපට ඉන්නෙ ඔයා විතරයි ..අපි අපේ රටට යන්න ඕනි..”.

අම්මා සම්පූර්ණ සන්සුන් කතාබහකට මාරුවෙමින් තිබුණි.. ඈ යම් භීතියකින් සිටි බවත් ඇගේ ඇස් වලින් දුටිමි -.බොහෝ අඩුවෙන් කොටින්ම මා කතා නොකල තරම්ය..ගතවූ දෙමසක කලක් මහ විපර්යාස අපේ ගෙදර විය.

පල්ලියට හෝ කිසිම විටක මේ දෙමස තුළ එළියට නොගියෙමි.ෆාදර් විටින් විට අපේ නිවසට පැමිණි අතර මගේ ආරක්ෂාව වෙනුවෙන් කැපවන බව පැවසීම අපට මහත් අස්වැසිල්ලක් විය.එක අතකින් මා කිසි වරදක් කර නැත.

සෆ්නාගේ දුඹුරු පොත මගේ ජීවිතයම කණපිට පෙරළා ඇති සැටියක්.මාධයවේදිනියක් වීම අසීරු තරමටම එහි නිරත වීම ජීවිතය හා මරණය අතර සටනක් බව මට අවබෝධ වෙමින් තිබුණි. කොටින්ම ෆාදර් මෙවන් අවධානම් කටයුතුවලින් ඈත් වීමට නිතර මට වටෙන් ගොඩින් කීවේ ය. එය මුලදි විශ්වාස නොකලත් දැන් දැන් එහි සත්‍ය මට අවබෝධ වෙමින් තිබුණි.

ඇත්තටම සෆ්නාගෙ මරණයහි අබිරහස අපි තිදෙනෙක් දනිමු.එහෙත් නාඳුනන මිනිසා එය අපෙන් පිටවීම වළක්වන්නට අර අඳින බව අවසානයේදි පසක් කර ගතිමු.චූදිතයෙක් නොමැති නඩුවක් ගෙනයාම නිශ්ඵල බව අවසානයේදි තෙරුම් ගතිමු.කලයුත්තේ ජීවිතය බේරාගෙන පිටවීම පමණක් බව අන්තිම නිගමනයට ආවෙමු. හදවතට එකඟව ජීවත්වන මිනිස්සුන්ගෙ ජීවිත පරිසරය තුළ හැමදාමත් ආදර මල් පිපෙනවා.ඒත් ඒ අය ඒ මල් ඉඹින්නෙවත් නැතිව පූජා කරනවා.ඔව් හදවතට එකඟව ජීවත්වන මිනිස්සු ආදරයට ඒතරම්ම බැතිමත්.සෆ්නලාගේ ආදරය එලෙසයි සිතමි.

(මෙහි නම් ගම සියල්ල මන්න්කල්පිතයි )

නිමි

මෙලනි තෙන්නකෝන්